Wystawa Dźwięki elektrycznego ciała była w tym obszarze bez wątpienia przełomowa dla polskich odbiorców. Po raz pierwszy historia dźwięku tamtego okresu opowiedziana została z perspektywy innej niż muzykologiczna. O miejscu SEPR w szerokim spektrum sztuki wchodnioeuropejskiej piszą w swych tekstach David Crowley i Daniel Muzyczuk. Dla nas ważniejsza jest perspektywa odwrotna: co mówi o SEPR historia wczesnego wschodnioeuropejskiego sound artu?... 

Eksperymenty w SEPR znajdowały spełnienie na taśmie magnetycznej – domkniętym obiekcie prezentującym finalną wizję kompozytorską. W konsekwencji podstawową przestrzenią stawała się, idealna w swym charakterze, stereofoniczna przestrzeń formy muzycznej. Najbardziej jaskrawymi przejawami tej kompozytorskiej schedy jest przestrzelony i nigdy w pełni wykorzystany projekt zmiennej przestrzeni akustycznej Studia autorstwa Oskara Hansena, a także prace Tomasza Sikorskiego nad komponowaniem wybrzmień instrumentów akustycznych, które realizowane były na konsolecie mikserskiej przez Bohdana Mazurka. 

My szukaliśmy w historii Studia utworów, które odchodziły od tej dominującej tendencji.