1. Muzyka na smyczki i cztery grupy instrumentów dętych (1964)
2. Muzyka na smyczki, dwie grupy instrumentów dętych i dwa głośniki 1966-67)
3. Amar. Muzyka na orkiestrę nr 2 (1970)
4. Muzyka na orkiestrę nr 3 (1972-73)
5. A-LA. Muzyka na orkiestrę nr 4 (1974)
6. Muzyka na orkiestrę nr 6 (1981-82)
Narodowa Orkiestra Symofniczna Polskiego Radia (1,3,4,6), Polska Orkiestra Radiowa (2), Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie (5)
Wojciech Michniewski (1), Monika Wolińska (2), Zdzisław, Szostak (3,4), Jacek Kapszyk (5), Stanisław Wisłocki (6)
Historię polskiej muzyki współczesnej łatwo widzieć w następstwie prostych opozycji. Awangarda kontra reakcja, sonoryzm kontra nowy romantyzm, taśma kontra orkiestra. Przypadek Andrzej Dobrowolskiego (1921–1990) podważa owe dialektyczne układy i wyłamuje się z porządku (podobnie zresztą jak casus Tomasza Sikorskiego czy Romana Haubenstocka-Ramatiego).
|
Kompozytor przenosi elektroakustyczne faktury na zespoły instrumentalne, a minimalistycznymi zmianami kreuje intensywny nastrój. Kolejne Muzyki Dobrowolskiego na różne obsady przedstawiają bardzo konsekwentny proces poszerzania własnego oryginalnego świata dźwiękowego. Jednakże są to struktury stabilne i przejrzyste tylko pozornie - warto wsłuchać się w nie głębiej i pojedynczo. Oglądany z różnych stron i z różnym światłem kryształ – metafora Varèse’a trafnie opisuje także utwory polskiego kompozytora.
|