Tribalowy ambient-dub. Rozbudowane, ale i odważniejsze wersje numerów z albumu „Narcotic” z 1997. Bulgoczący bas oraz złowieszcze bębny i syntezatory wybijające się z miksu jak pociski

Udubowione i okraszone dźwiękami jak z Nostromo piwiniczne przeróbki perkusyjnych numerów Bryna Jonesa od doświadczonego inżyniera i szefa labelu Ghost Sounds. Otwierający numer ma 21 minut!

Klaustrofobiczny electro-tribal-ambient dedykowany podstępom i spiskom. 23-minutowa „Libya” to naprawdę coś. Być może najlepsza płyta Bryna Jonesa. Bez tego LP nie byłoby projektu Vatican Shadow

Wyjątkowe i bezczelne techniki produkcyjne Bryna Jonesa. Tu jego polityczny przekaz (wszak tytułowa alizaryna to czerwony barwnik) miesza się z beatami w stylu Pan Sonic, a potem hop! w trip-hop

Dadaistyczne piosenki i kolaże od niderlandzkego trefnisia, kombinatora i fanatyka kolumbijskiej Cumbii. Postkolonializm, postmodernizm, post-rozsądek. Przyczynek do muzyki „postklubowej”

Bryn Jones – za życia zupełnie niedoceniany, a po jego śmierci wychodzi płyta za płytą! Tutaj mroczne połączenie syntezatorów i arabskich sampli, które brzmi trochę jak ściężka do „Łowcy jeleni”