2. album dream-popowców z Utah. Głos i słowa wokalisty Adama Kloppa oraz eteryczna atmosfera kojarzą się z Kate Bush, ale tym razem grupa postawiła też trochę na rockową przebojowość

Ostatnia część złotej trylogii grupy Q-Tipa i najbardziej pieczołowicie wyprodukowana: masa basu, sprytne nakładanie instrumentów i sampli, co współgra ze świadomymi, ale humorystycznymi tekstami

Dekadencki, hardy bit z Toskanii, doprawiony wokalem, który oczywiście, jak to w muzyce industrialnej, wyraża zdegustowanie ludzkością. Momentami brzmi jak Suicide

Składanka pierwszej grupy z Francji, która przejęła belgijski sound końca lat 80., czyli EBM. Metaliczne bity i gotycka atmosfera. W składzie znany później z International Deejay Gigolo David Carretta

Steel-drumowe covery Grace Jones i Eryki Badu hołdu dla J Dilli od grupy z Hamburga, która umie i w dub, i w boom-bap. Dla fanów calypso, ale i rozpoznawalnych motywów

Wściekłe UK-bassowe toole na wstrzymanie i wzmożenie klubowej atmosfery od eksperymentatora z Planet Mu i Parrisa, który dostarcza remiks w 4/4, z naprawdę niezdrową stopą i piekielną oscylacją

Teksturalne i całkiem bezwzględne analogowe techno. Brzmienie rozpoznawalne po jednej nutce. Pompujący minimalizm i efekciarstwo... które działa! Czysta energia

Hipnotyczne numery chicagowskiego adepta afrykańskiej perkusji. Są tu też voodoo okrzyki, ale całość to klubowy amerykański wymysł. Płyta jest z 1959, ale da radę we współczesnym secie!

2. wspólny album Kanadyjczyka nagrany z Tikimanem. Psychodeliczne dub techno i jamajska poezja z live-feelingiem i masą przeszkadzajek. 4 numery, każdy na całą stronę

Zadziorne, wręcz niebezpieczne współczesne instrumentalne italo-bangery. Świetnie rozkminione aranżacje, do tego vocodery, no i szybkie haskie rytmy. Jedziemy!